Μπούμη-Παπά, Ρίτα

(Σύρος 1906 – 1984). Παιδαγωγός και ποιήτρια, σύζυγος του ιστορικού της νεοελληνικής λογοτεχνίας Νίκου Παπά. Σπούδασε παιδαγωγικά στην Ιταλία, όπου παράλληλα μελέτησε την ιταλική και τη γαλλική λογοτεχνία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ανέλαβε τη διεύθυνση του νηπιαγωγείου και του βρεφοκομείου της Σκύρου, ενώ ταυτόχρονα καταπιάστηκε με την ποίηση, δημοσιεύοντας ποιήματά της στη Διάπλαση των Παίδων. Αργότερα συνεργάστηκε και με τα περιοδικά Αλεξανδρινή Τέχνη, Νέα Εστία, Ελεύθερα Γράμματα, Νέοι Ρυθμοί, κ.ά. Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία μας το 1930 με την ποιητική συλλογή Τα τραγούδια της αγάπης, ενώ την ίδια χρονιά άρχισε και την έκδοση του περιοδικού Κυκλάδες. Το 1935 πήγε στα Τρίκαλα, όπου έμεινε για τρία χρόνια και εκεί παντρεύτηκε τον ποιητή Νίκο Παπά (1936). Το 1939 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941-1944) έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ως μέλος αντιστασιακής οργάνωσης λογοτεχνών και μέσω του παράνομου τότε τύπου. Συλλογές της: Οι σφυγμοί της σιγής μου (1935), Το πάθος των σειρήνων (1939), Αθήνα (1945), Καινούργια Χλόη (1949), Ο παράνομος λύχνος (1952), Το ρόδο της Υπαπαντής (1960), Λαμπρό Φθινόπωρο (1961), Ανθοφορία στην έρημο (1962), Χίλια σκοτωμένα κορίτσια (1963), Δεν υπάρχει άλλη δόξα (1964), Η σκληρή αμαζόνα (1964), Σκιούμα (1965), Φως Ιλαρόν (1966) κ.ά. Στη συγγραφική δράση της συγκαταλέγονται και η συλλογή διηγημάτων Όταν πεινούσαμε και πολεμούσαμε (1975), η μελέτη για τον Π. Νερούντα καθώς και μεταφράσεις ξένων ποιητών, πεζογράφων και θεατρικών συγγραφέων. Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1975) και το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1977).